Het was alweer een tijdje stil, maar omdat ik je ook weer een moment van overpeinzing gun ;-); een nieuwe systeemzin:

Tot welke paradoxale opdracht nodig jij de ander uit?

Ik kom ze geregeld in mijn werk tegen. De paradoxale opdrachten. "Leer mijn mensen het anders te doen, maar zonder de tijd die je er voor nodig hebt." "Help me, maar verander me niet." "Kom met iets nieuws, maar pas wel gewoon in onze bestaande manier van doen." en zo verder. Van die opdrachten waar je van te voren al van weet dat het niet gaat werken. Omdat, zoals elke paradox dat in zich draagt, de twee 'eindes' niet met elkaar te verbinden zijn. Niet als het gaat om leren, helpen, of iets nieuws doen.

Nu geloof ik dat toezicht genoeg paradoxale opdrachten kent. Open normen niet invullen, maar wel willen dat ondernemingen zich aan de wet houden. Van buitenaf vragen om intrinsieke motivatie om het goede te doen of om te veranderen. Wellicht herken je ze in je eigen praktijk ook.

Het lastige is alleen dat waar ik in mijn rol als externe kan onderhandelen over de opdracht (en als ik het goed doe kan laten zien dat wat gevraagd wordt niet kan) - een onderneming of burger kan dat niet. Waarmee het soms knap lastig wordt (voor hen dan).

Dus, de vraag aan jou is - of en wanneer geef je de ander een paradoxale opdracht mee? Zo'n opdracht waar de ander, als je heel eerlijk bent, niet aan kan voldoen. Wat zou een reëlere opdracht zijn? Wat moet je daarvoor opgeven? (Zoals in bovenstaande voorbeelden de behoefte dat alles soepel verloopt, het in weinig tijd kan, of dat je toch ook naar jezelf moet kijken?).

Ik wens je weer een fijne week.

#systeemdenken #toezicht #andersdenken #anderskijken #andersdoen #paradoxaleopdrachten